από την «διαθεσιμότητα»
των δημοσίων υπαλλήλων στο σχέδιο «Αθηνά»
Με
αφορμή την ψήφιση των μέτρων σε ό,τι αφορά το μεσοπρόθεσμο, που έγινε στις
αρχές του Νοέμβρη, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι επιλέγεται η καρατόμηση μιας
ειδικής κατηγορίας εργαζομένων στο δημόσιο τομέα.
Συγκεκριμένα
με άλλοθι την κινητικότητα των υπαλλήλων, θεσπίζεται η απόλυση υπαλλήλων με
μορφωτικό επίπεδο ΔΕ και εφόσον συντρέχουν σωρευτικά τρεις προϋποθέσεις σύμφωνα
με την ερμηνευτική εγκύκλιο που είναι ακόμα σε ισχύ.
Ποιο
είναι το ζήτημα; Ότι εφαρμόζεται σε Υπουργεία, οργανισμούς Τ.Α. και
Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Η
επιλογή, όμως, αυτή δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί απλώς τυχαία και συμπτωματική.
Και εξηγούμαστε: από την πρώτη περίοδο της εποχής των μνημονίων είχε προκαλέσει
μεγάλη απορία γιατί υπήρξαν κάποια πρώτα επαγγέλματα που στοχοποιήθηκαν ως
ανάξια ύπαρξης σε σχέση με τη μορφή που είχαν μέχρι τότε, όντας εποχή
ανακατατάξεων και βίαιων αναπροσαρμογών. Η όποια εξήγηση που προκύπτει εκ του
αποτελέσματος είναι η εξής: κάθε φορά εντοπίζονται δύο-τρεις επαγγελματικές
κατηγορίες που από παλιά δεν είχαν και την καλύτερη έξωθεν καλή μαρτυρία,
απομονώνονται από τον υπόλοιπο κόσμο της εργασίας και καταβάλλονται κυρίως
επικοινωνιακά, προκειμένου να ακυρωθούν εκ των προτέρων οι όποιες πιθανές
αντιδράσεις και αντιστάσεις σε σχέση με τις «αιτιάσεις» για τις οποίες
εγκαλούνται.
Στην
ουσία πρόκειται για μια μορφή σαλαμοποίησης των προβλημάτων και η συνεπαγωγή
της είναι η πιστή εφαρμογή του περίφημου «κοινωνικού αυτοματισμού».
Όλα
αυτά τα προεισαγωγικά, τα οποία σε ορισμένους αναγνώστες προφανώς είναι οικεία,
θεωρήσαμε σκόπιμο να επαναλάβουμε, διότι στην προκειμένη περίπτωση κατευθείαν
πρέπει να υποσημειώσουμε μια ποιοτική διαφοροποίηση σε ό,τι αφορά την
επικοινωνιακή διαχείριση από την πλευρά του μηντιακού τοπίου: όλο αυτό το
διάστημα, ήταν ελάχιστες (π.χ. η ΝΕΤ, στην εκπομπή ‘Πρωινή Ενημέρωση’) οι
μνείες, τουλάχιστον στα τηλεοπτικά Μέσα, για το γεγονός ότι απεργούσε,
τουλάχιστον από την πρώτη κιόλας εβδομάδα της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου μέχρι
τα μέσα Δεκεμβρίου, το διοικητικό προσωπικό των Πανεπιστημίων/Πολυτεχνείων και
ΤΕΙ.
Η
σκοπούμενη διαχείριση αφενός προκαλεί απορίες και αφετέρου υποβάλλει σε
σκέψεις. Προκαταβολικά, ωστόσο, είναι απαραίτητο να υποσημειωθεί ότι η μηντιακή
προβολή ενός γεγονότος εξ ορισμού επιβάλει και την αναγνώριση της ύπαρξής του.
Όταν, λοιπόν, επικρατεί μια εκκωφαντική σιγή, αυτή καθίσταται εν τέλει
περισσότερο εύγλωττη από τη σκοπούμενη και επιδιωκόμενη αποσιώπηση. Ας κρατήσουμε,
συνεπώς, ένα σημείο θετικό σε αυτήν την φαινόμενη ήττα.
Οι
απορίες και οι σκέψεις, ωστόσο, διαμένουν στην εντύπωσή μας και είναι φρόνιμο
να επεκταθούν με τα ακόλουθα δεδομένα:
Ο μεγάλος περίπατος της αστικής
νομιμότητας
Από
τις 12.11.2012 και μετά το συνταγματικό δίκαιο και η αστική νομιμότητα περνούν
στην σφαίρα του φανταστικού. Γιατί; Διότι χρησιμοποιούνται ασύστολα πράξεις
νομοθετικού περιεχομένου, μαζί με μία ακατάσχετη «βιομηχανία» εκδόσεων
ερμηνευτικών εγκυκλίων, οι οποίες -υπό κανονικές συνθήκες και σύμφωνα με την
συνταγματική πρόβλεψη- χρησιμοποιούνται μόνο σε εξαιρετικά επείγουσες
καταστάσεις. Με μία τέτοια πράξη, υποχρεώνονται τα ΑΕΙ να συμπεριλάβουν στο
τακτικό πολιτικό προσωπικό τους και τα μέλη ΔΕΠ. Όμως τα μέλη ΔΕΠ, δεν είναι
τακτικό πολιτικό προσωπικό (όπως οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι υπάλληλοι
ιδιωτικού δικαίου) αλλά δημόσιοι λειτουργοί (όπως οι δικαστές). Ποια επείγουσα
ανάγκη, άραγε, επιβάλλει την έκδοση πράξης νομοθετικού περιεχομένου για να
ονοματιστούν οι δημόσιοι λειτουργοί, ως τακτικό πολιτικό προσωπικό; Η προφανής
απάντηση είναι ότι: όπως διατυπώθηκαν τα τρία σωρευτικά κριτήρια δεν βγαίνουν
οι αριθμοί, συνεπώς (και για να επιδείξει η τρόικα εσωτερικού την υπακοή και
την αποτελεσματικότητά της στην τρόικα εξωτερικού) απαιτείται «επειγόντως» η
απόλυση μεγαλύτερου αριθμού υπαλλήλων. Οι νόμοι γίνονται λάστιχο, οι ορισμοί
σχετικοί, η αυθαιρεσία συνεχής. Πρέπει εδώ να συμπληρώσουμε πως η χρήση πράξεων
νομοθετικού περιεχομένου, εμπεριέχει και μία ακόμα ανωμαλία πλην της προαναφερθείσας.
Η ανωμαλία συνίσταται στο ότι η επιλογή αυτή αντί της συνήθους κοινοβουλευτικής
διαδικασίας, περιέχει εγγενώς το στοιχείο της μη υποβολής στην κοινοβουλευτική
κρίση, κριτική και συζήτηση, καθώς και (κυρίως εν προκειμένω) της μη ενημέρωσης
του λαού.
Χαρακτηριστικά πολέμου
Δεν
πρέπει ωστόσο να παραβλέψουμε ορισμένα κρίσιμα χαρακτηριστικά όλης αυτής της
περιόδου όπως:
(α)
Δημοσιεύονται την ίδια ημέρα ο νόμος και η πρώτη ερμηνευτική εγκύκλιος, δείγμα
ακραίας προπαρασκευής, χαρακτηριστικό κεραυνοβόλου πολέμου (Blitzkrieg).
(β)
Δημοσιεύονται –πριν από την έκδοση της ανάλογης επαίσχυντης πράξης νομοθετικού
περιεχόμενου- στον ιστοχώρο της Απογραφής οδηγίες οι οποίες είναι προφανώς
παράνομες και αυθαίρετες (όπως π.χ. η υποχρέωση συμπερίληψης των ΔΕΠ στο τακτικό
προσωπικό) και ζητούνται με εκβιασμό τα στοιχεία, ενώ αν αυτά δεν δοθούν
-σύμφωνα με εγκύκλιο που υπογράφει ο κ. Μανιτάκης μερικές ημέρες αργότερα- θα
βγουν σε διαθεσιμότητα όλοι οι υπάλληλοι που τυχόν «εμπίπτουν» στον νόμο χωρίς
να λαμβάνεται υπόψη ούτε το εάν κάποιοι από αυτούς έχουν προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ
ούτε αν συμπεριλαμβάνονται σε άλλες εξαιρέσεις. Έτσι όμως, αφενός ο κ.
Μανιτάκης, με την εγκύκλιο του ανατρέπει το δικό του νομοθέτημα, αφετέρου δε
δείχνει πως δεν έχει κανένα απολύτως ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει αντίποινα,
σύμφωνα με την λογική της συλλογικής ευθύνης.
(γ)
Ο μόνος αρμόδιος υπουργός, ο κ. Μανιτάκης, παραπληροφορεί δηλώνοντας ότι «εγώ
δεν υπογράφω για απολύσεις, δεν ξέρω τι θα κάνουν οι άλλοι υπουργοί», αφού η
μόνη απαιτούμενη υπουργική υπογραφή είναι του ιδίου.
(δ)
Ενώ είναι γνωστό ότι και για τις «μετακινήσεις» ισχύει ο κανόνας 1-5, πώς θα
μετακινηθούν 2.000 άνθρωποι (όπως ισχυριζόταν το ΥΔΜΗΔ); Η μετακίνηση 2.000
υπαλλήλων, σύμφωνα με τις μνημονιακές επιταγές, ισοδυναμεί με απόλυση 2.000 και
πρόσληψη 400 ανθρώπων. Και οι υπόλοιποι, πώς μετακινούνται; Το ψεύδος είναι
προφανές και πάλι, δεν μετακινούνται, απλά απολύονται! Εξάλλου, η «μετακίνηση»
έστω και του παραπάνω αριθμού, στερεί από το δημόσιο πολύτιμο αριθμό
εργαζομένων σε άλλες θέσεις, όπως γιατρών ή νοσηλευτών. Δηλαδή ο κ. Μανιτάκης
«μετακινεί» διοικητικούς υπαλλήλους και δεν απολύει, ενώ ταυτόχρονα στερεί από
το δημόσιο θέσεις γιατρών; Πόσο παραπάνω παραλογισμό να αντέξουμε;
(ε)
Μάθαμε (με την από 12.11.2012 εγκύκλιο) ότι δεν θα γίνουν «μετακινήσεις» από
τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης και φροντίδας, ωστόσο το ΙΚΑ επλήγη με την
απώλεια 500 υπαλλήλων. Βέβαια με την ίδια εγκύκλιο μάθαμε για την εξαίρεση και
των Μεσσήνιων που διορίστηκαν από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού κ. Σαμαρά πριν από
λίγο καιρό. Έτσι, ενώ η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση οργιάζουν, το πογκρόμ
κατά των «κακών δημοσίων υπαλλήλων» συνεχίζεται ασταμάτητα.
(στ) Το ότι «εισάγεται
ένα νέο, ευέλικτο και λειτουργικό πλαίσιο κινητικότητας» ενώ ήδη υπήρχε θεσμικό
πλαίσιο δεν μας το εξήγησε κανείς. Το ότι δήθεν «εκσυγχρονίζεται ο θεσμός της
διαθεσιμότητας» ενώ ο κ. Μανιτάκης εισάγει διατάξεις εμπνεόμενος από άλλες
εποχές, όπως «η αναξιοπρεπής ή ανάρμοστη ή
ανάξια για υπάλληλο συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας» δεν μας το εξήγησε
κανείς. Όμως η μη αιτιολόγηση των πράξεων της διοίκησης απαντάται σε καθεστώτα
αυθαιρεσίας, όχι σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.
Είναι ξεκάθαρο πως όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά (κεραυνοβόλος πόλεμος,
παρανομία και αυθαιρεσία, εκβιασμός, ανατροπή προηγούμενου νομοθετήματος,
αντίποινα, συλλογική ευθύνη, παραπληροφόρηση, ψεύδος, παραλογισμός, προπαγάνδα,
πογκρόμ, μη αιτιολόγηση των πράξεων της διοίκησης, αυθαιρεσία) δεν συνάδουν με
δημοκρατικό πολίτευμα αλλά αντίθετα δηλώνουν την πλήρη, ουσιαστικά, κατάργηση
του. Το μόνο που λείπει από το κάδρο είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά
αυτά είναι αρμοδιότητας άλλου υπουργείου.
Περί συνεπειών
Όταν τα μεγάλα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια
έχουν αναλογία διοικητικών προς φοιτητές τουλάχιστον 3/100 ή και ακόμα μεγαλύτερη
(ακόμα και 8-9/100) πως δεχόμαστε να δουλεύει το Παν. Αθηνών με 1,3/100
(όπως είναι η τρέχουσα αναλογία); Γίνεται άραγε αντιληπτό ότι η «μετακίνηση»
μπορεί να φέρει την αναλογία αυτή σε λιγότερο από 1/100; Μήπως πρέπει να
διδάξουμε στους συναδέλφους μας των άλλων ευρωπαϊκών χώρων, νέους τρόπους
αύξησης της παραγωγικότητας και αποδοτικότητας, αντί να μας κάνει μαθήματα και
συγκρίσεις ο Φούχτελ;
Ποιες θα είναι οι
συνέπειες της «διαθεσιμότητας» και του διαφαινόμενου σχεδίου «Αθηνά» στην
τριτοβάθμια εκπαίδευση; Επιδιώκεται όλοι, ανεξαιρέτως, οι διοικητικοί υπάλληλοι
ανεξαρτήτως κατηγορίας και επιπέδου εκπαίδευσης, να απολυθούν είτε μέσω
διαθεσιμότητας, συγχώνευσης, κατάργησης θέσεων ή άλλων άγνωστων ακόμα τεχνικών.
Στη συνέχεια, όσοι χρειάζεται να υπάγονται στο ίδρυμα θα «απασχολούνται» εκ
νέου με άλλο καθεστώς. Ποιο καθεστώς ακριβώς βεβαίως δεν μπορούμε να
γνωρίζουμε, αλλά η μέχρι τώρα εμπειρία και πρακτική είναι δηλωτική των
προθέσεων τους. «Μπλοκάκι», μισθός των 500 ευρώ, ανυπαρξία εργασιακών δικαιωμάτων,
εξαφάνιση συνδικαλιστικού σωματείου (άρα και αποδυνάμωση των ομοσπονδιών και
της ΑΔΕΔΥ [για ξανασκεφτείτε κ.κ. προβεβλημένοι συνδικαλιστές για λίγο, την
πορεία και την «εξέλιξη» σας]), εντατικοποίηση της εργασίας σε βαθμό
εξοντωτικό. Η έκφραση «εργασιακός Μεσαίωνας» θα φαντάζει ευφημισμός. Ο κ.
Σαμαράς επαγγελόταν πως δεν θα υπάρξουν άλλες οριζόντιες περικοπές αποδοχών και
πως θα φέρει ανάπτυξη. Δεν υποσχέθηκε ότι δεν θα υπάρξουν περικοπές εργασιακών
θέσεων. Οπότε και η «διαθεσιμότητα» (η οποία κατά Μανιτάκη δεν είναι απόλυση)
εφαρμόζεται και η αξιοπιστία του πρωθυπουργού δεν πλήττεται. Δηλαδή η εφαρμογή
της «διαθεσιμότητας» δεν θα αυξήσει την ανεργία; Με άλλα λόγια, αυτή η
υποσχόμενη ανάπτυξη και η αναθεματισμένη «διαθεσιμότητα» θα βαδίσουν μαζί…
Και
η πρόβλεψη μας;
Η πλήρης
ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι προ των πυλών. Ήδη έχουν
ιδιωτικοποιηθεί η φύλαξη και ο καθαρισμός, καθώς και η διάθεση των
συγγραμμάτων. Έπονται καταργήσεις Διευθύνσεων Προσωπικού και Οικονομικών, νέες
εκδόσεις της «διαθεσιμότητας» με άλλα κριτήρια ώστε να ξεφορτωθούν και άλλες
κατηγορίες «άχρηστων» δημοσίων υπαλλήλων, και στο –όχι και τόσο απώτερο– βάθος
προνοείται η καταβολή διδάκτρων.
Το σχέδιο «Αθηνά» και ο μη-αιφνιδιασμός
Και ανάμεσα στα άλλα, να και η «Αθηνά»!
Αιφνιδιασμός; Κανένας. Σχέδιο ψηφισμένο από την εποχή του μεσοπρόθεσμου
μνημονίου - ο «Καλλικράτης» των πανεπιστημίων. Εν αναμονή της παρουσίασης του
σχεδίου η πανεπιστημιακή κοινότητα βρίσκεται σχεδόν σε ύπνωση. Το φοιτητικό
κίνημα αδυνατεί να κινητοποιηθεί για άλλους λόγους, μάλλον αρκετά προφανείς.
Αποτέλεσμα; Το σχέδιο προχωρά και τελικά αυτό που ήταν γνωστό και περνούσε,
αλλά και συνεχίζει να περνάει, στα ψιλά γράμματα θα φανεί τελικά ως
αιφνιδιασμός που θα επιφέρει νέες απολύσεις διοικητικού προσωπικού, αλλά και
μελών ΔΕΠ και θα οδηγήσει σε συρρίκνωση και απαξίωση τη δημόσια δωρεάν παιδεία.
Ήδη νόμοι ή πράξεις νομοθετικού περιεχομένου επιτρέπουν στα ιδιωτικά ΙΕΚ ή
καλύτερα στα κολέγια να προσφέρουν ισάξια επαγγελματικά δικαιώματα με αυτά των
αποφοίτων των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Και τα μέσα επικοινωνίας δίνουν
τη δική τους μάχη για να στηρίξουν τα σχέδια αυτά του μεσοπρόθεσμου, οι
επιλεκτικές αναφορές στα όσα συνέβησαν το προηγούμενο διάστημα στο ΑΠΘ
παρουσιάζονται ως καταστάσεις ανομίας και κανείς δεν βλέπει και δεν μιλάει για
τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα συνεργεία που έχουν αναλάβει την
καθαριότητα ή τη φύλαξη των ιδρυμάτων.
Παίζοντας τους
συνδικαλιστές
Ένα
άλλο μεγάλο ανέκδοτο είναι αυτό που λέγεται Ομοσπονδία Διοικητικού Προσωπικού
Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης αλλά και Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού Παν/μίου
Αθηνών. Ο απεργιακός αγώνας φάνηκε, αρχικά, να ξεκινά δυναμικά με
επαναλαμβανόμενες 48ωρες και καταλήψεις διοικητικών υπηρεσιών και μετά από
λίγες μέρες να ανακύπτει μια ανακολουθία ανακοινώσεων και πράξεων. Η
Ομοσπονδία, όπως και η ΑΔΕΔΥ, αποφάσισαν να αδυνατίσουν τον απεργιακό αγώνα
μεταθέτοντας την πρωτοβουλία στα πρωτοβάθμια σωματεία, γνωρίζοντας πολύ καλά
την αδυναμία του συντονισμού τους, συνηγορώντας έτσι στην εφαρμογή των
μνημονιακών πολιτικών. Έτσι τα συνδικαλιστικά στελέχη, που προέρχονται από τη
ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, έθεσαν την πλήρη συμμόρφωσή τους στις κομματικές εντολές πάνω
από τα αιτήματα των συναδέλφων τους. Η εποχή που τα συνδικαλιστικά στελέχη
μεταπηδούσαν στα βουλευτικά έδρανα και στους υπουργικούς θώκους έχει μάλλον
περάσει. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν πως η «συνδικαλιστική
τους πορεία και προσφορά» θα εξαργυρωθεί. Οι προσπάθειες απομόνωσης έντονες. Το
Παν/μιο Αθηνών «δεν εμπίπτει» και ως εκ τούτου η αλληλεγγύη σε συναδέλφους
άλλων φορέων και ιδρυμάτων πάει περίπατο…. Είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι
μεμονωμένοι συνάδελφοι ή ομάδες συναδέλφων που μέχρι τώρα συσστρατεύονταν μαζί
μας, χρησιμοποίησαν επί της ουσίας το ίδιο επιχείρημα (περί ανεπαρκούς
Ομοσπονδίας και συνδικαλιστών εν γένει) για να υψώσουν σημαίες ευκαιρίας στους
προσωποπαγείς σχηματισμούς τους;
απο‘‘Δελτίωση’’ και επι‘‘Σκόπηση’’ του πολιτικού
χρόνου:
μια πολύ-πρισματική ανα‘‘δρομή’’
των τελευταίων δύο μηνών
Η
άφεση, εκ μέρους σας, προϋποτίθεται και τεκμαίρεται ότι έχει, ήδη, δοθεί,
αλλιώς δεν θα διαβάζατε αυτές τις εκτυπωμένες γραμμές. Κυρίως, διότι σκόπιμα
αφαιρέθηκαν όλες οι προθέσεις από τις νεολογισμένες λέξεις του τίτλου, για να
αναδειχθούν οι [προ-]θέσεις. Με άλλα λόγια, για να μπορέσετε όλοι να
συμμετάσχετε στη δική μας απαντοχή με την ίδια ένταση, ενάργεια και απορία.
Πέραν
πάντως άλλης διευκρίνισης, έχει νόημα, αξία και σημασία, να υποσημειώσουμε ότι
η ζωή και οι παραστάσεις της, έτσι όπως έχουν καταστεί εικονολογικά τεκμηριωμένες,
δεν βοηθούν τη συγκρότηση ενός άλλου τύπου αφηγηματικού λόγου, με τον τρόπο της
ταχύτητας, της εκφοράς, της συγχρονίας (όπως στο μοντάζ μιας κινούμενης
εικόνας).
ΦΑΝΤΑΣΘΕΙΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΙΣΤΕ ΠΕΡΙΠΟΥ 60 ΜΕΡΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΜΗΝΤΙΑΚΟ ΚΑΤΑΙΓΙΣΜΟ
Κανονικά
θα έπρεπε να αναρωτηθείτε, τώρα, «τι εννοούν, ποιος είναι ο καταιγισμός και πού
τον βλέπουν;» Και φυσικά, θα πρέπει να εκχωρήσετε ένα τμήμα της πρόσφατής σας
μνήμης, η οποία είναι φορτωμένη από μια ανηλεή στρέβλωση δεδομένων, όπως
τουλάχιστον μας βοηθά να θυμηθούμε η δική μας μνήμη. Γιατί πλέον των
περισσοτέρων η μνήμη δεν μπορεί παρά να είναι στιγματισμένη από έναν τηλεοπτικό
λόγο δομημένο από τις ανάγκες μιας σκοπιμότητας. Και κατανοήστε, επιπλέον, ότι
ταυτόχρονα το ίδιο επεξεργασμένο μήνυμα εκπέμπεται προς χιλιάδες συμπολίτες.
Άραγε, αυτή η πλευρά του χρόνου, του καθημερινού, του προσωπικού και του
πολιτικού χρόνου, ποιοτικά πόσο σας έχει απασχολήσει; Τι σημασία έχει; Και αν
απεργείτε ή είστε σε μια κατάληψη ή προσπαθείτε να συντονιστείτε μέσα σε
συνελεύσεις ή πρέπει να ετοιμάσετε κάποια κείμενα για αφίσες, γενικά να βρείτε
μια άκρη μέσα σε ένα σύμπαν, που εκείνη τη στιγμή το βλέπετε διαφορετικά, τότε
πού είστε και τι κάνετε;
Όπως
πάει, τώρα, να τελειώσει το 2012, σκεφθείτε την πολυτελή διάσταση της
προπαγάνδας. Μέσα σε μια κατάσταση γενικευμένης φτώχειας και βίαιης
αναπροσαρμογής των δεδομένων όλων, τι τρομερό που είναι να χρειάζονται τόσους
μήνες για να μπορέσουν να εμπεδώσουν στον πληθυσμό, μια άλλη άποψη. Που βέβαια
αυτό προϋποθέτει ότι η τηλεόραση είναι ανοικτή, την παρακολουθείς και την
κλείνεις αφού έχεις αηδιάσει από την ατέρμονη επανάληψη των ίδιων αυτιστικών
επιχειρημάτων, την καθημερινή ενστάλαξη, για άλλη μια μέρα του φόβου, μαζί με
την αβεβαιότητα και το άδηλο του αύριο. Μα την ίδια στιγμή, κάπου πια έχετε
καταλάβει ότι για να προσπαθούν ακόμα, πάει να πει ότι δεν έχουν επιτύχει
επαρκώς τη σκοπούμενη αφασία, επομένως, τα νέα μέτρα, ακόμη, δεν έχουν
εφαρμοσθεί, άρα δεν μας αγγίζουν, άρα αντέχουμε ακόμη…
Χάιδω Μπάρκουλα
Κων/νος Μπάσιος
Μανόλης Παπαστεφανάκης
στο Παν/μιο Αθηνών
(ακόμα)
Πρώτη δημοσίευση: «Αυγή», ένθετο «Παιδεία και Κοινωνία»,
13.11.2013
